Predator (książka)

Predator - nowelizacja filmu o tym samym tytule, napisana przez Paula Monette'a. Wydana przez Jove Books.

Różnice od filmu[]

Książka powstała na podstawie pierwotnego scenariusza, więc najbardziej rażącą różnicą jest:

Książkowy Predator jest zmiennokształtny – potrafi przybrać postać dowolnej istoty, którą dotknie; w swoim naturalnym stanie przypomina humanoidalnego szakala o niebiesko-czerwonych łuskach i trójpalczastych łapach. Jego jedyne uzbrojenie stanowią teleskopowy oszczep (podobne do przeniesionego do sequela Combi Sticka) oraz sieć (wyrzutnia siatki, również z Predatora 2). Ponadto umie robić się niewidzialny bez pomocy kamuflażu, i umie kontrolować dowolne zwierzę, żeby zrobić z niego „kamerę monitoringu”, albo przyciągnąć do siebie w celu przejęcia postaci (nie może powtórzyć tej sztuczki na ludziach, co jest powodem jego zainteresowania nimi). Jego krew jest pomarańczowa i przezroczysta, ale w dalszym ciągu świecąca. Nie poluje dla sportu, lecz w celach naukowych, w związku z czym jego zdobycz jest często zmasakrowana (sekcja).

Pozostałe różnice:

Komandosi są wyraźnie inni – bardziej żądni krwi i dzicy; Mac jest biały, Blain wytatuowany, i obaj razem z Dutchem gardzą Dillonem. Billy podobno posiada specjalne moce, w tym pamięć zbiorową swoich przodków z plemienia Siuksów oraz telepatyczny kontakt z Predatorem, co odkrywa po krwawej łaźni w obozie partyzantów; film ogranicza się jedynie do sugestii jego „szóstego zmysłu”.
W krótkim prologu Predator, na pokładzie swojego statku, skanuje Ziemię w poszukiwaniu ciekawych gatunków, aż natrafia na człowieka.
Według książki akcja dzieje się w fikcyjnym państewku Conta Mana, w sąsiedztwie Gwatemali; w filmie – a właściwie jednej z kontynuacji, Predators – wspomniane zostaje, że akcja działa się w samej Gwatemali.
Predator zaczyna śledzić komandosów zaraz po odkryciu rozbitego helikopteru, a nie oskórowanych ludzi z Sił Specjalnych.
Jim Hopper, dowódca z Sił Specjalnych mających uratować agentów CIA, nazywa się J. S. Davis i jest pilotem zestrzelonego helikoptera.
Obóz partyzantów jest pokaźniejszy i lepiej uzbrojony – m.in. w artylerię przeciwlotniczą. Pod bazą jest jeszcze olbrzymi bunkier pełen broni na wypadek grubszej obrony (krótko wspomniane w filmie).
Po śmierci Hawkinsa komandosi znajdują ślady stóp Predatora i Dutch, Blain oraz Billy orientują się, że poluje na nich coś niebędącego człowiekiem. W filmie wpada na to tylko Billy, i to sporo później.
W książce ciało Hawkinsa wiszące na drzewie zostaje znalezione od razu, w filmie nikt go nie zauważa. Później Predator wraca na statek i wyrywa zwłokom Hawkinsa kręgosłup wraz z czaszką; w filmie robi to samo z ciałem Billy’ego, tylko że na ambonie.
Predator wycina Blainowi organy wewnętrzne i wieje z nimi w objęciach.
W trakcie amoku to nie Mac rani Predatora, ale szrapnel z granatnika Poncho.
Rankiem po zniknięciu zwłok Blaina Anna obserwuje kameleona wędrującego po jej ręce. Sfilmowano to, ale wycięto w ostatecznym montażu.
Tuż przed swoją ostatnią walką Billy maluje sobie twarz w barwy wojenne. Znana jest też przyczyna jego śmierci – Predator rozcina go od gardła do brzucha i wyrywa wnętrzności.
Podczas ucieczki nad wodospad Dutch gubi ubrania i ekwipunek, więc całą resztę książki jest goły.
Po odkryciu, że Predator nie widzi przez błoto, Dutch widzi amerykański helikopter, ale jest zbyt osłabiony, żeby go wołać. Ma koszmary o wyfiletowaniu przez Predatora.
Szykując się do ostatecznego starcia, Dutch zatruwa strzały cyjankiem z pigułek, którymi miał się zabić w wypadku pojmania.
Ostateczne starcie – Predator usiłuje zwabić Dutcha w pułapkę, naśladując głos Anny, co udałoby mu się, gdyby nie naśladował też głosu Maca, o którego śmierci Dutch wie. Planowano to nakręcić, ale zrezygnowano.
Predator i Dutch tłuką się wręcz w jaskini za wodospadem.
Gdy Predator traci rękę, ucieka na swój statek, gdzie Dutch go dogania. Człowiek najpierw widzi ponad trzydzieści trupów wiszących na drzewach, zanim zabija Predatora, wbijając mu w łeb oszczep; przy okazji uszkodzone zostają komputery statku i uruchamia się autodestrukcja (w książce nie ma sekwencji samozniszczenia). Zrezygnowano ze sfilmowania tego ze względu na budżet, ale wskrzeszono w sequelu.
Gdy helikopter wraca po Dutcha, żołnierze na pokładzie prawie strzelają do naszego protagonisty, bo go nie rozpoznają, ale Anna ich powstrzymuje.
Pod koniec Anna i Dutch wyraźnie mają się ku sobie, o czym w filmie nawet nie wspominano.