Ośrodek Pracy Karnej klasy C na Fiorinie 161

Ośrodek Pracy Karnej klasy C – ludzka kolonia więzienna założona na Fiorinie 161. Głównym celem jej istnienia było zorganizowanie karnego obozu pracy dla niebezpiecznych więźniów, a także zapewnienie dużej siły roboczej dla sąsiednich zakładów przemysłowych. Cały kompleks należy do korporacji Weyland-Yutani.

Opis[]

Cały ośrodek zbudowano dla więźniów z maksymalnym ryzykiem na posiadanie podwójnego chromosomu Y. Oni sami byli wykorzystywani jako źródło darmowej siły roboczej w odlewni naturalnego metanu, zlokalizowanej obok więzienia. Mężczyźni przetapiali i rafinowali ołów do użytku w systemach ochrony przed toksycznymi i nuklearnymi odpadami. Cały kompleks był zasilany przez reaktor termojądrowy rozłożony na około szesnastu kilometrach kwadratowych. Wodę dostarczała instalacja odsalająca zlokalizowana w pobliskiej zatoce.

W górnej części obiektu mieszka 5000 więźniów, z których niemal wszyscy są w posiadaniu podwójnego chromosomu. Ta liczba została drastycznie zmniejszona w dniu zamknięcia zakładu w 2175 roku. W tamtym momencie zarząd korporacji niemal całkowicie przestał interesować się losem skazańców. Co pół roku przylatywał statek zaopatrzeniowy. Zredukowano moc reaktora, przez co większość niezamieszkanych tuneli pozostało bez ogrzewania i oświetlenia. Jedynym źródłem światła w przeszukiwanych częściach kompleksu były świece produkowane na miejscu przez więźniów. Ze względu na brak wykwalifikowanego personelu technicznego, kontrola i konserwacja reaktora była przeprowadzana tylko w dniu dostarczenia zaopatrzenia.

Z powodu zredukowanego ogrzewania, w budynkach zalęgły się robaki i owady, z których najliczniej występują wszy, żerujące na keratynie ludzkich włosów. W rezultacie wszyscy mieszkańcy ośrodka zostali zmuszeni do całkowitego ogolenia ciał.

Personel i więźniowie[]

Nie wiadomo dokładnie ilu kuratorów przebywało w obiekcie przed rokiem 2179. Było ich właściwie trzech: nadinspektor Harold Andrews, strażnik Francis Aaron i medyk Jonathan Clemens (wcześniej więzień). W chwili przybycia Ripley, populacja zakładu liczy zaledwie dwudziestu dwóch więźniów, którzy nadal nadzorują nieczynną od lat odlewnię.

Znani mieszkańcy[]

Nadinspektor Harold Andrews – główny opiekun
Francis Aaron – strażnik
Jonathan Clemens – główny medyk

Więźniowie[]

Historia[]

Wcześniejsze wydarzenia[]

Kolonia na Fiorinie powstała na potrzeby komercyjnej operacji górniczej Weyland-Yutani w 2118 roku. Do 2127 wyczerpały się wszelkie cenne zasoby naturalne na planecie, w wyniku czego kolonia została wynajęta dla Wielkiej Brytanii do użytku jako kompleks karny klasy C, stopniowo zrzeszając coraz większą ilość więźniów, aż ich liczba osiągnęła 5000. Standardowo każdy z nich miał wytatuowany na głowie identyfikacyjny kod kreskowy, zawierające wszelkie informacje o jego posiadaczu (profil DNA, datę urodzenia, rodzaj przestępstwa, oskarżenia itp.). Wielu więźniów przyjęło nowo powstałą apokaliptyczną religię, opartą na kultach chrześcijańskich. Szacuje się, że około czterech milionów więźniów w różnych systemach podążyło za tymi przekonaniami.

Zmiana polityki firm doprowadziła do zamknięcia więzienia w 2175 roku. znaczna część przetrzymywanych tam skazańców została przetransportowana poza teren zakładu. Jedynie garstka z nich postanowiła zostać z powodu swoich wierzeń. W końcu pozwolono im na to, pod nadzorem trzech kuratorów. Pozostali na miejscu więźniowie otrzymali cały ośrodek tylko dla siebie, nawet bez względu na wszelkie złe czyny, których dopuścili się w przeszłości. Wciąż żyli swoimi przekonaniami końcu świata, który miał niegdyś nastąpić. Dodatkowo ich wiara obejmowała ścisłe przykazanie celibatu, pilnowane przez Dillona. Bez wewnętrznych konfliktów i możliwości ucieczki z planety, nie było konieczne zamykanie ich w osobnych celach. Kontynuowali oni produkcję ekranowanych ołowianych pojemników na odpady nuklearne, na znacznie mniejszą skalę niż dotychczas, ale z czasem zaprzestano także tych prac. Porzucono większą część obiektu. Do 2179 roku pogorszył się stan niezamieszkałych obszarów, a większość elektronicznego sprzętu (w tym więziennego monitoringu) przestała działać.

Incydent z Ksenomorfem[]

W 2179 roku na powierzchni planety rozbiła się kapsuła ratunkowa z Ripley, Newt, Bishopem i uznanym za Hicksa Turkiem na pokładzie. Z całej trójki jedynie Ellen przeżyła katastrofę. Androida również udało się wydostać z wraku, ale z powodu poważnych uszkodzeń wyrzucono go na złomowisko.

Niezauważony przez nikogo Królewski Twarzołap również ukrył się na pokładzie kapsuły. Stworzenie zapłodniło Ellen królewskim embrionem, a później psa należącego do jednego z więźniów. Niedługo po narodzinach Runnera, doszło do serii brutalnych zabójstw. Obcy po długich przygotowaniach został zwabiony do odlewni, utopiony w płynnym ołowiu i oblany zimną wodą, co wywołało u niego szok termiczny. Potwór zginął, ale plan zabicia go pochłonął więcej ofiar niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.

Korporacyjny zespół naukowy prowadzony przez Michaela Bishopa za późno przybył do kolonii. Ksenomorf już nie żył, lecz naukowcy usiłowali nakłonić Ripley do oddania się w ich ręce, gdyż wiedzieli o rosnącym w niej zarodku królowej. Osaczona kobieta zdecydowała się na poświęcenie dla dobra sprawy i skoczyła do pieca hutniczego, by nikt więcej nie odważył się eksperymentować na Ksenomorfach. Nawet przybyli później Hicks i Samwell Stone nie zdołali jej ocalić. Ostatni żywy więzień został odprowadzony przez komandosów W-Y, a dwóch Marines oddelegowano na LV-426. Samo więzienie zostało zamknięte i zapieczętowane, a sprzęt odlewniczy sprzedany jako złom.

Dalsze losy[]

Jakiś czas później z nieznanych przyczyn doszło tam do kolejnego incydentu związanego z Ksenomorfem. Pojawił się tam również samotny Predator. Ostatecznie kryzys zażegnali Kolonialni Marines pod dowództwem sierżanta Kaneko.